Hier het volledige hoofdstuk 20 van De overgave van Floor:
Als Rick geen tijd had gehad was hij er in elk geval in geslaagd om er voldoende van te maken. Hij had zich, vermoedde ik, laten inspireren door de cursus bij Het Stel. We hadden die middag om een uur of vijf afgesproken bij mij thuis. Ik wilde nog even de stad in, zonder specifiek doel maar met creditcard. De economie mocht dan in het slop zitten, ik stelde me zonder enig probleem op als aanjager. Na de tussentijdse loonsverhoging had ik inmiddels ook een reguliere loonsverhoging gehad. Ik spaarde, hoewel niet fanatiek, gaf geld aan twee goede doelen en vond dat ik me kon permitteren om het bedrag van de tussentijdse verhoging elke maand te besteden aan iets leuks. Dit was er een goede middag voor, ik vond het heerlijk om de stad in te gaan zonder enig idee waar ik mee zou thuiskomen. De eerste keer voelde ik me nog wel een beetje schuldig, de tweede keer was dat al een heel stuk minder en de derde keer had ik altijd los geld bij de hand om aan straatmuzikanten, daklozenkrant verkopers of een bedelaar te geven en daarmee was het probleem opgelost. Oké, een uurtje of drie per maand hedonisme, so what?
Rick was blijkbaar ook in de stad en hij had geen zin om te wachten tot de avond om van zijn rechten op zijn slavinnetje gebruik te maken. Zijn berichtje kwam een uurtje of twee na mijn bericht aan hem. Hij had blijkbaar even tijd nodig gehad om zich te oriënteren voor hij gevonden had wat hij zocht: ‘Geel jurkje in de etalage van Dresses. Is er in jouw maat. Kopen en aantrekken,’ luidde de opdracht.
Ik voelde het in mijn buik. Het was nog lang geen avond en we waren begonnen, gelukkig maar. Na het gesprek met Corine waren de belemmeringen verdwenen voor het laten ontstaan van lustgevoelens die samenhingen met onderdanigheid. Ik wilde het en Corine had me ervan overtuigd dat er niets geks aan was. Als het zo was, was het zo. ‘Geniet ervan,’ had ze er nog aan toegevoegd. Ik was van plan dat volop te gaan doen. Mijn signaal van beschikbaarheid was feilloos door Rick opgepikt en nu hoefde ik alleen nog maar te doen wat hij me zei. Heerlijk. Wat wil een meisje nog meer.
Dresses was een zaak waar ik wel eens wat gekocht had maar niet mijn favoriete winkel. Doorgaans te weinig van mijn gading, soms wel mooi maar de verkeerde stof of net te bloot. Ik was benieuwd wat Rick voor me had uitgekozen. Het was niet moeilijk te vinden in de etalage: er hing maar één geel jurkje. Het paste precies in de hierboven beschreven categorie: mooi maar bloot. Te bloot om te dragen bij het shoppen in elk geval. Categorie jurkje dat je draagt op feestjes met als dresscode ‘Gewaagd’, waarbij je ter plekke vermoedelijk de opmerking krijgt: ‘Zeg, het was gewaagd, hoor, niet té gewaagd.’ Een jurkje kortom dat helemaal bij mijn stemming paste. Ik pakte mijn maat uit het rek en liep naar de kleedkamer om het aan te trekken. Het was nog erger dan ik dacht: het was te kort, het had een blote rug tot op de bilnaad en als ik met mijn ogen knipperde kwamen mijn borsten in beeld. Dat moest ik nu dus aan. Ik draaide even voor de spiegel en vroeg me af wat ik met mijn bh moest. Er hoorde geen bh onder, het was een jurkje voor vrouwen met mooie stevige borsten zoals ik of voor vrouwen met ducttape in de lingerielade.‘Staat goed,’ loog de verkoopster.
‘Ja, ik koop ’m,’ antwoordde ik. En alsof het de gewoonste zaak van de wereld was: ‘Even mijn bh uittrekken en dan houd ik ’m aan.’
Daar keek de verkoopster wel van op maar ze herpakte zich snel: ‘Prima, dan haal ik de labeltjes er even uit.’ Ze liep weg om een schaar te pakken. Ik voelde me geil. Het had me niet verbaasd als ze dat donders goed wist. Volgens mij keek ze zelfs een beetje jaloers.
Het was lekker weer maar niet lekker genoeg voor alleen dit jurkje en evenmin voor de broek en het shirtje dat ik aan had gehad toen ik de deur uit ging. Ik had een spijkerjackje bij me en trok het aan over mijn jurkje met daaronder nu alleen nog mijn slipje: gelukkig niet zo’n afgrijselijke string waarvan je de bandjes wel eens een centimeter of twintig boven een broek uit om de heupbeenderen van deze of gene ziet hangen. Die strings had ik ook niet. Mijn blote benen waren grotendeels zichtbaar. Ik vroeg me even af wat langer was, het jurkje of het spijkerjack, maar bij nadere beschouwing bleek dat toch wel degelijk het net aangeschafte kledingstuk te zijn. Ik vroeg me af hoe vaak ik dit verder zou dragen. Heel vaak had ik nu ook weer geen feestjes met de dresscode ‘Té gewaagd’. Nog voor ik de winkel uit ging liet ik Rick weten dat ik het aanhad. ‘Veel geld voor weinig stof. Alles voor de goede zaak.’ Ik ging ervan uit dat hij me nu vanzelf wel zou laten weten wat verder te doen.
Het antwoord kwam snel. ‘Ik zie je bij Kopstootjes en Nog Zowat.’
Dat was een foute keuze. Als hij had gezegd dat ik naar Deze Zaken moest, een kunst-eetcafé waar we wel eens lunchten, had ik gedacht: oké, een ietwat artistieke omgeving en idem mensen, gasten in elk geval die niet zo erg op anderen letten of er een oordeel over velden. Maar Kopstootjes, zoals het uiteraard kortweg werd genoemd, was een typisch Amsterdams bruin café. Er kwam van alles wat en niet in de laatste plaats echte Amsterdammers, die overal direct een mening over hadden en die bij voorkeur luidkeels verkondigden. Ik keek even naar beneden naar mijn deco en besefte direct dat ik dat daar zeker niet zou moeten doen: hoofd rechtop houden, schouders beetje naar achteren. Redden wat er te redden viel. Het voelde alsof ik tentoongesteld ging worden. Opeens kreeg ik het gevoel dat dit precies was wat mijn Rick aan het doen was.
Ik zette koers naar Kopstootjes. Ze mochten daar naar me kijken, als Rick dat wilde, ik hoopte alleen dat de opmerkingen wat zouden meevallen.
Het terras bij Kopstootjes was vol. Dat was het al gauw want het bestond uit vijf tafeltjes op een plek die groot genoeg was voor vier. Ook binnen stonden redelijk wat mensen, vaste gasten, nam ik aan; het weer was eigenlijk te mooi om binnen te staan. Op het terras zag ik Rick niet zitten dus liep ik door naar de bar, waar vrijwel alleen mannen waren. Ik zag hoofden omdraaien en het was duidelijk dat die waardeerden wat ze zagen. Geen Rick. Verdomme. Ik overwoog weg te gaan, toen er een sms kwam.
‘Kom eraan. Ga maar vast aan de bar staan. Doe je spijkerjack uit en bestel een biertje voor me.’
Ik had de neiging om naar buiten te lopen en te kijken of ik hem zag. Hij moest me hebben gezien want hij mocht dan weten dat ik het gele jurkje aanhad, van het spijkerjackje kon hij onmogelijk op de hoogte zijn als hij me niet in de stad gezien had. Zou hij al bij Dresses naar me hebben gekeken?
Achteraf bevreemdde het me dat ik geen enkele twijfel had over de vraag of ik moest doen wat hij had ge-sms’t. In de kleedkamer van Dresses had ik even de neiging gehad om in mijn slipje te voelen en misschien tijd te nemen voor een klein strelinkje, maar ik had het niet gedaan. Ik wist dat ik opgewonden was en Rick had niet gezegd dat ik aan mezelf moest zitten. Dus deed ik het niet. En om dezelfde reden deed ik nu wat hij zei. Ik ging naar een hoekje aan de bar waar een beetje ruimte was en waar de mannen nog een klein beetje ruimte voor me maakten. Ik deed mijn jackje uit en zocht contact met de barman: ‘Twee biertjes,’ zei ik.
‘Sorry schat, maar nu weet ik het weer,’ klonk het op z’n Amsterdams naast me. ‘We hebben een date. Hoe kon ik dat kwijt zijn!’
‘Jij een date met haar?’ reageerde een ander. ‘Dan moet je opeens wel heel rijk geworden zijn. Geef dan eerst de hele tent maar eens wat.’
Ik lachte wat schamper. Zag dat ogen onafgebroken op borsthoogte bleven hangen en voelde me vele malen naakter dan ooit in lingerie bij de parenclub. Ik hoopte dat Rick snel zou komen. Ik nam een slok van mijn bier en keek verlangend naar de deur, waar hij net door naar binnen kwam. Een grijns op zijn gezicht, maar een grijns met de lichte verkramping die geiligheid verraadde.
Hij kwam naar me toe en kuste me op mijn mond. ‘Jezus, wat zie jij er lekker uit,’ zei hij.
‘Man, je haalt me de woorden uit mijn mond,’ klonk het naast me.
Ik knikte alleen maar. Hij trok me naar zich toe, handen ter hoogte van mijn billen, liet me toen weer los en keek me even aan.
‘Ga je slipje uitrekken,’ zei hij. Hij fluisterde het, hard genoeg voor mij, zacht genoeg voor de andere gasten, hoopte ik. Sommigen stonden wel erg dichtbij. Er werd in elk geval niet gereageerd. Wel had minstens de helft van de gasten alleen oog voor ons – of voor mij, ik wist het even niet.
‘Nu,’ zei Rick, en hij knikte in de richting van de wc’s. Ik was opgelucht dat ik me in de wc van mijn broekje mocht ontdoen en het niet midden in de zaak hoefde uit te trekken.
‘Oké,’ zei ik alleen maar. Het is best een kort woord maar ik had er amper genoeg adem voor.
In de wc trok ik mijn hipster uit en stopte die in mijn tas. Nu kon ik het niet laten. Even gleed ik met mijn vingers langs mijn lippen. Sloterplas. Zou ik Rick even mijn vingers laten proeven? Het liefste zou ik het doen: teruggaan en mijn natte vingers in zijn mond stoppen. Kon mij het schelen dat mensen het zagen. Maar tegelijk wist ik dat het te veel initiatief zou zijn. Ik moest afwachten. Hij zou de opdrachten geven, ik zou ze uitvoeren. Ik zou nu alles voor hem doen. Het gloeide tussen mijn benen, er kronkelde iets in mijn onderbuik, snakkend naar bevrijding.
Slavinnetje, zei ik tegen mezelf.
Geniet ervan, hoorde ik Corine weer zeggen.
Het kostte me geen enkele moeite. Ik ging terug naar binnen. Het jurkje was zo kort dat ik het gevoel had dat iedereen zou kunnen zien dat ik geen broekje aanhad. Maar ik lette op niemand meer, alleen nog maar op Rick. Ik liep recht op hem af en ging vlak voor hem staan, bijna tegen hem aan. Eigenlijk wilde ik mijn armen om hem heen slaan maar dan zou ik zeker in mijn blote billen staan, vermoedde ik.
‘Gedaan,’ zei ik zachtjes tegen hem.
Ik voelde zijn hand op mijn billen ter controle, meer voor de handeling dan om het ook daadwerkelijk te checken. Hij wist heel goed dat ik geluisterd had. Ik vroeg me af of hij misschien mijn jurkje een beetje omhoog zou trekken. Hij deed het niet. Gelukkig niet?
‘Nat?’ vroeg hij. Ook hij hijgde een beetje.
‘Erg,’ stamelde ik.
‘Laat proeven.’
Dit was beter dan wat ik eerst op de wc had bedacht. Nu moest ik mezelf voelen, hier in deze zaak, en het hem laten proeven. Ik keek hem aan terwijl ik mijn rechterhand naar beneden bracht. Het voordeel van zo’n kort jurkje was dat er weinig materiaal in de weg zat. Mijn vingers waren bijna direct ter plekke, ze gleden erlangs, twee vingers drukten zich stiekem even naar binnen, ik kon er niets aan doen. Ik had mijn mond dicht en de kreun die ik produceerde kwam niet verder dan mijn keel. Ik keek hem recht aan. Er was geen lachje te bespeuren op onze gezichten. We hadden geen idee meer van de mensen om ons heen. Ik haalde mijn wijs- en middelvinger weer tevoorschijn, hoewel niet van harte, en bracht die naar zijn mond. Hij zoog eraan.
‘Beter dan bier,’ zei hij. Het leek me een goede slogan voor iets.
Hij keek me nog steeds aan met die intense blik. ‘We gaan.’ Hij pakte wat geld uit zijn zak en legde het op de bar. Ik had niet de indruk dat hij keek hoeveel het was. Ik vermoedde dat het ergens tussen te veel en veel te veel in zat. Ik antwoordde niet en pakte mijn spijkerjackje en tas. Ik ging mee. Geen idee waar naartoe en ik vroeg het hem ook niet. Binnen vijf minuten waren we op de Dam en toen we daar aankwamen liep hij rechtstreeks op het Krasnapolsky af. Zou hij daar een kamer hebben gereserveerd, schoot het door me heen. Dan gingen we er wel op vooruit. Het Art Hotel was alleszins comfortabel maar het Krasnapolsky was toch net weer van een andere orde. We liepen langs de portier en door de draaideuren naar binnen. In de lobby stonden luxe fauteuils en een leren bank. ‘Zitten,’ hoorde ik Rick zeggen. ‘En toon jezelf.’
Het eerste deel kon ik volgen: zitten was ook in deze state of mind een relatief bekend begrip, maar mezelf tonen? Langzaam drong het tot me door. Rick had me ondertussen al in een hoek van de bank geduwd. Ik deed hevig mijn best mijn bovenbenen nog enigszins te bedekken met het minieme beetje stof dat daarvoor beschikbaar was. Rick liep weg. Ik zag hem op een meter of vijftien verder gaan staan, recht voor me. Vrij uitzicht op mij. Mezelf tonen. Ik wist het. Ik zat op de bank met mijn benen over elkaar geslagen maar dat was niet de bedoeling. Ik keek hem aan terwijl ik het bovenste been langzaam optilde en neerzette. Mijn twee benen klemde ik zachtjes tegen elkaar, mijn knieën vielen een klein beetje naar rechts. Toen bewoog ik mijn linkerbeen wat naar buiten zodat er ruimte ontstond. Mijn blik alleen maar strak gericht op hem, geen glimlach, geen schalkse knipoog. Ik zocht goedkeuring in zijn ogen, dat ik me zo voldoende toonde. Hij knikte en zijn mond vormde drie woorden: ‘Zo blijven zitten.’
Terwijl we van de kroeg naar het Krasnapolsky waren gelopen had ik mijn spijkerjackje over mijn arm gehad. Ik voelde me nog steeds vooral naakt maar met Rick naast me was het net wat minder erg dan alleen. Bovendien was ik veel te veel bezig met waar we naartoe gingen en wat we daar gingen doen. Beter gezegd: wat ik daar moest doen.
Uit de macht der gewoonte had ik bij het zitten direct geprobeerd mijn jurkje onder mijn billen te strijken. Het was maar half gelukt en toen ik daar zat voelde ik het koele leer tegen de sliploze huid. Het was een raar gevoel maar ook geruststellend: als ik op het jurkje had kunnen gaan zitten was er naar mijn stellige overtuiging een flinke natte plek in gekomen. Dat gaf niet zolang ik bleef zitten maar vroeg of laat moest je toch overeind komen en dan zouden mensen me nakijken als ik wegliep en dan was zo’n natte plek een raar, in zekere zin zelfs beschamend gezicht. Van de korte wandeling was ik niet opgedroogd, integendeel.
Nu ik hier zat wist ik waar het op moest lijken. Een nogal schaars – eufemisme! – geklede en niet onaantrekkelijke dame in haar eentje op de loungebank van de lobby van een vijfsterrenhotel: die zat daar niet om ansichtkaarten te verkopen. Rick wist dat natuurlijk ook. Hoe lang zou het duren voor ik aangesproken zou worden door een eenzame zakenreiziger? Wat moest ik dan zeggen? Misschien zou ik ‘Ik spreek geen Engels’ kunnen proberen. Ik nam aan dat de meeste mannelijke gasten alleen hier zakenman en buitenlander waren. Ondertussen zag ik dat mannen, vrouwen en stellen, een groot deel van wat er zoal door de lobby liep, mij met meer dan gewone aandacht bekeken. Ik lette er zo min mogelijk op. Ik kon wel bedenken wat er in hun hoofden rondging. Ik lette alleen op Rick maar hij niet de hele tijd op mij, en als hij zijn hoofd even een andere kant op draaide drukte ik gauw mijn benen weer tegen elkaar. Om ze langzaam weer net voldoende te spreiden als ik wel in zijn blikveld vertoefde. Ik denk dat we dat allebei beter vonden: het spreiden was geiler dan gespreid zitten.
De dichtstbijzijnde fauteuil stond links van me en was vrij, zoals overigens ook de andere stoelen. Een niet onaantrekkelijke man met een boek en een Amsterdam-plattegrond plofte erin. Vrijetijdskleding, groot, goed verzorgd. Hooguit te oud voor mij, ik vermoedelijk niet te jong voor hem. Ik negeerde hem en keek naar Rick, die het schouwspel aandachtig in zich opnam. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de man mijn blik volgde en in de richting van Rick keek, die opeens voor heel andere dingen belangstelling had. Hij wilde publiekelijk duidelijk niet bij me horen.
Het zou een kwestie van tijd zijn voor de man mij aansprak, ook als ik hem bleef negeren om daarmee aan te geven dat ik niet beschikbaar was. Misschien dacht hij wel dat ik hard to get speelde, hoewel ik er zo toch niet uitzag. Ik werd zenuwachtig. Wat zou ik doen als hij, in andere bewoordingen, vroeg of ik soms ook ansichtkaarten had? Waarom stond ik niet op om weg te lopen? Omdat Rick niet zei dat ik dat moest doen.
Hoe zou Rick reageren als die man tegen me begon te praten? Ik had niet het idee dat hij me direct zou komen redden, als een Tarzan aan een liaan door de lobby slingerend om me in één armbeweging uit de bank te plukken en me daarna op een veilige plek af te zetten. Sinds de parenclub vertrouwde ik hem op dit soort momenten minder dan een derdehands auto van een Hongaarse autoverkoper.
Als de man tegen me begon te praten zou ik naar Rick kijken, wist ik opeens zo zeker als wat. Dan wilde ik een reactie van hem. Dan zou hij nee schudden, hij zou naar me lachen en me wenken. Dan was het mooi geweest. Einde van het theater en ik zou een pluim krijgen voor mijn rol. Als hij dat nu niet deed? Als hij ja zou knikken? Hoe zou ik het dan oplossen? Zou ik dan opstaan, naar hem toe lopen en hem een guitige stomp op zijn arm geven en zeggen: Kom gekkie, het is leuk geweest, we gaan thee drinken.
Nee, dat zou ik niet doen. Natuurlijk zou ik ook geen ansichtkaarten verkopen, van welke soort dan ook, maar zo zou ik het spel ook niet beëindigen. Was het eigenlijk wel een spel? Ik was er opeens niet meer zo zeker van dat het voor Rick een spel was. Zo keek hij niet. Dezelfde strakke blik, de geilheid die ik in de kroeg had gezien toen ik mijn vingers tevoorschijn haalde en hem liet proeven was verre van verminderd. Hoe ver zou Rick gaan? En ik?
Ik was opeens nergens meer zeker van. Ik voelde dat mijn wangen rood waren aangelopen. Ik drukte kort mijn benen tegen elkaar, niet omdat ik me niet wilde tonen maar omdat het de enige manier was om mijn lichaam even in toom te houden, en kneep mijn ogen een beetje dicht, mijn lippen lieten een klein ‘Ohh’ ontsnappen, zacht, gelukkig. Ik raakte de controle kwijt en ik wist dat Rick het zag.
‘Maybe you have time to show me a bit of Amsterdam?’ Paniek. Hij praatte tegen me, het had nog lang geduurd. Ik moest naar hem kijken, zo was ik opgevoed, het was onmogelijk om hem te negeren. Bovendien klonk hij vriendelijk, al was ik er zeker van dat hij alleen maar in ‘a bit of Amsterdam’ was geïnteresseerd bij wijze van voorspel. Ik keek hem aan, opende mijn mond maar er kwam geen geluid uit, simpelweg omdat ik niet wist wat ik moest zeggen. Er was maar één ding dat ik kon doen: naar Rick kijken. Om hulp vragen. Of een antwoord, en wat ik met het antwoord zou doen zag ik dan wel weer, hoewel, scheen het me opeens toe, de kans groot was dat ik het antwoord zou opvolgen. Als dat was wat hij wilde, dan wilde ik het ook, omdat het moest van hem.
Even reageerde Rick niet. Toen schudde hij met zijn hoofd. Ik zag het en de man ook, die had mijn blik weer gevolgd en zag Rick en mij oogcontact hebben. Het was nee. Ik denk dat ik opgelucht was, al was ik er ook niet helemaal zeker van.
‘No, sorry, no time,’ stamelde ik. Meer Engelse woorden kon ik me niet herinneren.
Rick kwam naar me toe gelopen, knikte de man toe, reikte mij zijn hand aan en trok me omhoog toen ik de mijne erin legde. ‘We gaan.’
Buiten het hotel riep hij een taxi. Ik maakte me niet druk om mijn fiets die ergens aan de ketting bij een brug stond.
‘En nu?’ vroeg ik terwijl de taxi kwam aanrijden. Het kwam er min of meer fluisterend uit. Ik kon me niet voorstellen dat het afgelopen was.
‘Naar huis.’
We stapten in de taxi en Rick noemde zijn adres terwijl hij zonder zich te bekommeren of de chauffeur het wel of niet zag zijn hand tussen mijn benen legde. Ik gaf hem de ruimte, van harte.
Al jarenlang wist ik heel goed hoe ik me voelde als ik geil was. De overtreffende trap van geil had ik ook meegemaakt, met Rick, zoals toen ik de eerste keer naar hem toe fietste, en nog wel een paar keer. Het zal voor iedereen wel een beetje anders zijn maar bij mij was geil een soort broeierig slangetje dat zich nestelde in mijn lichaam, ruwweg in het gebied tussen mijn buik en mijn bovenbenen. Je kon het proberen te bedwingen door je benen tegen elkaar te drukken, net zoals je met een hand een poesje even stilhoudt op de grond omdat je antivlooienspul moet druppelen. Verder kon het helpen om heel erg aan dingen te denken die een koelend effect hebben, zoals Fluppie of gordijnen zomen. Natuurlijk kon je het brandje ook laten blussen.
Wat ik nu voelde was geen geilheid en zelfs niet de overtreffende trap van geilheid. Ik kon er geen ander woord voor bedenken dan ‘lust’ maar ook dat leek bij lange na niet de lading te dekken, veel te weinig letters. Het bruiste en brandde en dat van mijn voeten tot mijn schouders, om over het middenstuk maar niet te spreken. Het grootste verschil zat ’m echter in mijn hoofd. Elke mogelijkheid tot redelijk redeneren was effectief ontmanteld en daarvoor was iets in de plaats gekomen wat ik alleen maar kon omschrijven in termen als willoosheid en overgave en verlangen. Willoosheid had zich van mij meester gemaakt toen ik naar Rick keek om te vragen wat ik moest doen. De stad laten zien en alles wat daarbij hoorde? Zeg het maar. De overgave was gekoppeld aan de grenzeloosheid van de lust; lust zonder beperkingen. Aan grenzeloosheid en aan Rick. Doe maar. Hier ben ik. Alsjeblieft, ga je gang.
Hij duwde mij bijna zijn appartement in. ‘Rechtop, op je knieën,’ hijgde hij me toe. Ook hij had zichzelf nauwelijks onder controle. Hij liep even weg en kwam terug met een eitje. De dag van Het Stel zeker, schoot het even door mijn hoofd, maar ik zei het niet. Het laatste wat ik wilde was grappen maken. Hij gaf me het eitje aan.
‘Stop in je.’ Ik deed het en het verdween zonder moeite.
‘Pak nu met je handen je enkels beet.’
Om dat te kunnen doen moest ik achteroverbuigen en tegelijkertijd voelde ik hoe het vibratording begon te trillen. Ik kwam klaar en hij stopte niet, zette het ding juist harder. Ik kwam nog een keer klaar, kreunde, kon zo niet blijven zitten al wilde ik het wel. Ik boog voorover, zette mijn handen voor me op de grond, mijn hoofd zat tussen zijn benen.
‘Rechtop,’ klonk het.
Ik probeerde het maar kwam weer klaar en kon geen vijftien seconden zo blijven zitten. Nu viel ik verder voorover, ik steunde op mijn onderarmen, met mijn voorhoofd op de grond. Mijn kont stak omhoog, ik draaide ermee in een poging het trillen van het ei te neutraliseren. Het moest stoppen.
‘Ach, wat een gewillig kontje toch,’ zei Rick.
Hij stond op, trok me overeind en na een paar stappen, waarbij hij me meer meesleepte dan dat ik zelf liep, wierp hij me voorover op de tafel. Hij sloeg het jurkje omhoog en ik voelde twee flinke tikken op mijn billen. Ik klampte me met twee handen vast aan de zijkant van de tafel, mijn hoofd lag gedraaid op mijn wang op het koele blad. Het verbaasde me dat ik geen sissend geluid hoorde.
Voor het eerst ervoer ik hoe sterk Rick eigenlijk was, de kracht waarmee hij me met één hand op mijn rug plat op de tafel drukte liet amper ruimte voor beweging. Met zijn andere hand trok hij mijn vocht tussen mijn benen vandaan omhoog naar mijn kontje. Daarna moet hij in één snelle beweging zijn broek hebben losgemaakt en ik voelde hoe hij naar binnen stootte, zonder ook maar een spoortje van de omzichtigheid die hij normaal betrachtte als hij achterom ging. Ik gilde. Het deed pijn en het bleef pijn doen, hoewel de hevigheid verdween toen hij eenmaal goed was aangekomen. De pijn werd veroorzaakt door de harde stoten. Ik liet hem begaan, dit had ik nodig.
Kun je klaarkomen als je in je kontje geneukt wordt? Ik dacht van niet. Ik merkte van wel, precies toen hij met een gorgelend geluid de kamer vulde en spoot.
Hij ontspande en liet me los. Ik kon niet anders dan me op de grond laten zakken en tegen een poot van de tafel leunen. Rick kwam naast me zitten, hield me vast en streelde mijn bezwete hoofd.
Wat was ik? Een slavinnetje, een sub, een meisje dat het heerlijk vond om af en toe een sletje te zijn? Ik had geen idee, er was maar één gedachte die bij me bovenkwam en die vormde drie woorden.
‘Dit ben ik,’ zei ik zowel tegen Rick als tegen mezelf. Ik denk dat hij het ook snapte. Ik in elk geval heel goed.
4
