Dresses was een zaak waar ik wel eens wat gekocht had maar niet mijn favoriete winkel. Doorgaans te weinig van mijn gading, soms wel mooi maar de verkeerde stof of net te bloot. Ik was benieuwd wat Rick voor me had uitgekozen. Het was niet moeilijk te vinden in de etalage: er hing maar één geel jurkje. Het paste precies in de hierboven beschreven categorie: mooi maar bloot. Te bloot om te dragen bij het shoppen in elk geval. Categorie jurkje dat je draagt op feestjes met als dresscode ‘Gewaagd’, waarbij je ter plekke vermoedelijk de opmerking krijgt: ‘Zeg, het was gewaagd, hoor, niet té gewaagd.’ Een jurkje kortom dat helemaal bij mijn stemming paste. Ik pakte mijn maat uit het rek en liep naar de kleedkamer om het aan te trekken. Het was nog erger dan ik dacht: het was te kort, het had een blote rug tot op de bilnaad en als ik met mijn ogen knipperde kwamen mijn borsten in beeld. Dat moest ik nu dus aan. Ik draaide even voor de spiegel en vroeg me af wat ik met mijn bh moest. Er hoorde geen bh onder, het was een jurkje voor vrouwen met mooie stevige borsten zoals ik of voor vrouwen met ducttape in de lingerielade.‘Staat goed,’ loog de verkoopster.
‘Ja, ik koop ’m,’ antwoordde ik. En alsof het de gewoonste zaak van de wereld was: ‘Even mijn bh uittrekken en dan houd ik ’m aan.’
Daar keek de verkoopster wel van op maar ze herpakte zich snel: ‘Prima, dan haal ik de labeltjes er even uit.’ Ze liep weg om een schaar te pakken. Ik voelde me geil. Het had me niet verbaasd als ze dat donders goed wist. Volgens mij keek ze zelfs een beetje jaloers.
Het was lekker weer maar niet lekker genoeg voor alleen dit jurkje en evenmin voor de broek en het shirtje dat ik aan had gehad toen ik de deur uit ging. Ik had een spijkerjackje bij me en trok het aan over mijn jurkje met daaronder nu alleen nog mijn slipje: gelukkig niet zo’n afgrijselijke string waarvan je de bandjes wel eens een centimeter of twintig boven een broek uit om de heupbeenderen van deze of gene ziet hangen. Die strings had ik ook niet. Mijn blote benen waren grotendeels zichtbaar. Ik vroeg me even af wat langer was, het jurkje of het spijkerjack, maar bij nadere beschouwing bleek dat toch wel degelijk het net aangeschafte kledingstuk te zijn. Ik vroeg me af hoe vaak ik dit verder zou dragen. Heel vaak had ik nu ook weer geen feestjes met de dresscode ‘Té gewaagd’. Nog voor ik de winkel uit ging liet ik Rick weten dat ik het aanhad. ‘Veel geld voor weinig stof. Alles voor de goede zaak.’ Ik ging ervan uit dat hij me nu vanzelf wel zou laten weten wat verder te doen.
0